VARIM

Varım – ama neyim, kimse bilmez, ne de ipinde.
Kayıp bir anı gibi unutmuş dostlar beni;
Tüketirim kendimi kendi dertlerimde,
Kabarır, havalanırlar yokluk içinde,
Coşkun ve ezik, âşık gölgeler gibi;
Oysa varım ve yaşarım, savrulmuş hallaç bulutları gibi,

Ezilmişliğin, gürültünün boşluğu içinde,
Uyanık düşlerin diri denizi içinde,
Ne yaşamın, ne mutluluğun kavram olduğu
Hayat gemimin muazzam kazası içinde;
Ve en canlarım bile – yani en yakınlarım – bir garip,
Hatta diğerlerinden bile daha acayip.

Bir manzara düşlerim, adam ayağı başmamış,
Kadın yüzü gülmemiş, ağlamamış.
Yaşayayım orada Yaradanımla, Tanrımla
Ve uyuyayım çocukluğumun tatlı uykusuyla,
Rahatsız etmeden, edilmeden uzandığım yerde,
Altımda yeşil çimen – üzerimde gök kubbe.

john clare